Vanavond is de première van Krypton , een show die Superman - een van de meest iconische fictieve personages ooit gemaakt - neemt en hem min of meer volledig dumpt om ver terug in het verleden te flitsen en een verhaal te vertellen over zijn grootvader, Seg-El, en hoe hij de reputatie van zijn familie. De serie is een weelderig, duur uitziend sci-fi-epos dat er zowel enorm indrukwekkend uitziet als iets waar niemand om heeft gevraagd. Hoewel het heel goed zou kunnen blijken te zijn, is het niet zo meteen aantrekkelijk als de laatste Superman-gerelateerde tv-serie die we kregen: Smallville , de tienersoap van de WB (en later The CW's) over een middelbare schooljarige Clark Kent die op weg is om Superman te worden, maar dan geiler. Dat ben je zeker , jij zegt, Superman is niet geil. Nou, hij was aan Smallville , en misschien is dat de reden waarom hij pas tien seizoenen later echt Superman werd.
Dit is uiteindelijk waarom Smallville houdt stand op zijn eigen zeepachtige manier: door Superman terug te brengen naar zijn roots als een domme, geile tiener uit een klein stadje, gaf het ons een echt menselijke kijk op een personage dat vaak tot godheid werd verheven. Dat, en, weet je, dit:
Als je er nooit naar hebt gekeken, Smallville werd zowel destijds als daarna beschreven als: Dawson's Creek met superkrachten, en voor de eerste vier seizoenen was dat behoorlijk nauwkeurig. De serie volgde in eerste instantie Teen Clark terwijl hij leerde over zijn ware afkomst, met middelbare schooldingen omging, krachten ontwikkelde en vocht tegen een reeks 'meteoorfreaks' - mensen die merkten dat ze over krachten beschikten die werden veroorzaakt door de kryptoniet die neerstortte op de stad van Smallville met baby Clark. Die eerste paar seizoenen waren waarschijnlijk de beste van de show, gewoon vol goede domme, geile tienerbullshit. Zoals 'Heat', de aflevering waarin Clark ontdekt dat hij hittevisie heeft omdat hij... krijgt het wanneer hij is ingeschakeld . Of 'Rood', wanneer rode kryptoniet de knappe tweeschoenen Clark verandert in een motorrijder. Als een golden retriever in een laboratoriumjas, Smallville was inherent dwaas, hoe hard hij ook probeerde een strak gezicht te dragen, en des te charmanter ervoor.
Van alle dingen om over te zeggen Smallville , dit is het meest verbazingwekkende nu, zeven jaar nadat het uit de lucht ging: Smallville duurde tien hele jaren . Naarmate de tijd vorderde, werd het minder een tienerdrama en meer een superheldenshow - zelfs in die vroege seizoenen was de hele cast duidelijk een stel twintigers die middelbare scholieren speelden - en de show werd belachelijk op manieren die niet altijd goed waren. Toch bleef het raar kijkbaar , zelfs bij het draaien van zijn wielen, alleen maar omdat sommige dingen die hij bedacht zo gek waren als de hel. De bewoners van Smallville hadden vaak te maken met bommen, gedwongen huwelijken, fictieve sterfgevallen en, in één aflevering van seizoen 7, Jack de verdomde Ripper .
Hier is een vies geheim over jezelf en iedereen die je kent die tv kijkt: niemand wil exclusief geweldige, geweldige dingen zien. Alleen maar goede dingen kijken is vermoeiend . Je geest kan maar zo vaak worden opgeblazen, je kunt alleen geïnvesteerd blijven in zoveel rijke personages, je kunt alleen doen alsof je geen eenvoudig beest bent als er zo lang niemand in de buurt is. Doe jezelf een plezier en kijk wat afval . Leuk vinden Smallville , die nu in zijn geheel op Hulu staat. Bing heel seizoen 2, het beste seizoen, dat met rode kryptoniet en de rare grotmythologie en ook Christopher Reeve! Dan binge seizoen 3, wat nog steeds goed is! Bekijk seizoen 5, die met Spike uit Buffy als Braniac!
Raak gefrustreerd als Clark Lana kiest - die zeker in 2018 CNN-koppen zou retweeten met het bijschrift 'Laat dat bezinken' - herhaaldelijk over de veel interessantere Chloe (die, leuk weetje, zit nu in een sekscultus in het echte leven .) Lach om de constante bezorgdheid over het 'geheim' van Clark en alle halfbakken manieren waarop de show besluit hem Superman te laten zijn zonder werkelijk Superman uitbeelden. (Er was een solide drie jaar waarin hij 'The Red-Blue Blur' werd genoemd. De show was een oefening in hoe je alles normaal kunt laten klinken als je het vaak genoeg zegt met een strak gezicht.) hel uit naar Remy Zero's 'Save Me', een van de beste verdomde themaliedjes van de tijd, gekweld door een zanger die Bono wilde zijn, maar meer leek op het liefdeskind van Moby en Ed Kowalczyk uit Live.
Smallville is goed.